12 de gener 2008

Margaritas


Ya no deshojo margaritas. Me las como en la ensalada con un poco de hinojo, o eneldo. Ahora, sencillamente, seguimos siendo. Aunque siempre estuvimos ahí. Embelleciendo, como el que no quiere la cosa. Antes de la árida estación, pero siempre después del invierno. Vinclándonos al viento. O sea, inclinándonos, cual siervos. De mi destino... De la letra pequeña del tiempo. Ni que sí, ni que no. Tanta tontería de juego!... A partir de hoy, que sea siempre lo que sea. Sin ligaduras, más independientes que un número primo. Nosotras semos así. Flores de otro mundo. Chiribitas. Sencillas, salvajes y asilvestradas. Las primeras margaritas de la primavera. Margaritas para un último adiós. De pétalos blancos, como un vestido de novia. Pero con el corazón más amarillo que un limón limonero.
Hace ya tiempo que no nos brindamos al ejercicio solidario y solitario de resolver penas de nostalgia, de ilusiones o de amor, desnudándonos, y de paso muriendo en el intento. Estamos hartas. De revuelta de todo. La Revolución de la Margaritas consiste en eso. En no dejarnos impresionar por los celos, por la duda, o por el miedo. Si te quiero, te quiero. Y si no te quiero... vamos a tener que cambiar de método.
Y es que me cuesta tanto arrancar sólo un pétalo. Sabes qué pasa, que me descuento, y arranco dos cada vez y cada vez te quiero. Porque te quiero. O estiro dos no te quieros, y me quedo compuesto y sin novia. Con la flor en los dedos.

8 comentaris:

Anònim ha dit...

así me gustas a mí, salvaje, asilvestrado e independiente.
sin condiciones. con la flor en los dedos.
me encanta. irrepetible.
n.

Ha3 Urgell ha dit...

Marc ets un crack! Aquest dijous vam vindre amb l'insti al TNC a veure La Plaça... vaig entrar pensant que em pasaria 4 hores dormint, però estava totalment equivocada, va ser impresionant!

Tan sols felicitar a tot l'equip i sobretot a tu per la magnífica feina que heu fet!


Petons des de Les Borges Blanques.

PD: Quan vingueu de bolos a Tàrrega us vindrem a veure un altre cop!

Victoria De Segundo ha dit...

em pregunto, com es pot anar a algun lloc pensant que t'hi adormiràs?
bé, no volia dir aixó, però crec que tampoc vull dir res més.

una salutació

sin querer te atropello ha dit...

Costa. La veritat és que costa molt. Si més no, a mi se'm complica la cosa cada dos per tres. I no és fàcil mantenir-se en aquesta militància nova que proclamo, però faré un esforç cada matí i sortirem al carrer de bracet de la vida.

Marc Garita

Anònim ha dit...

Feia dies que no entrava per aquí i entre el "20 de Lluny" i aquestes "Margaritas"...
Noi, felicitats!
No em puc estar de dir-t´ho.

Noabis

sin querer te atropello ha dit...

marloy... m'has fet riure, i dubtar... no t'entenia!
he hagut de rellegir-me tots els meus poststs i... vale, te he pillado

un petó
ara un dia ens trobarem, oi que sí?

Prisamata ha dit...

"visca l'amor, que ens ha donat la vida"

Victoria De Segundo ha dit...

ja saps que si